خود مراقبتی در زمان سوگواری

نویسنده: ستاره کیومرثی

وقتی غم سرزده میاد دم در خونه‌تون و بدون اجازه وارد خونه‌ی دلتون ‌می‌شه….
وقتی جسم مهربان کسی که بخشی از جسم و جانتون بوده بی‌مقدمه و آمادگی ازتون گرفته می‌شه و به دل خاک سپرده می‌شه…
وقتی نوازش دست‌هاش، بوی منحصربفرد تنش، نگاه و صدای مهربانش رو در ثانیه ثانیه روز و شب کم میارین…
توی این شرایط احساس می‌کنین که یه اقیانوس غم روی سینه‌تون نشسته… سرتون سنگین می‌شه، دم به دم بغض گلوتون رو می‌گیره، احساس خفگی می‌کنین و توان نفس کشیدن ندارین.

در واقع در این شرایط و حال در چاکراه‌های چهارم( قلب یا Anahata) و پنجم(گلو با Vishuddha) بشدت گرفتگی ایجاد می‌شه. عکس العمل طبیعی بدن توی این شرایط اینه که این بار سنگین رو با اشک ریختن و گریه کردن، فریاد زدن و زار زدن از خودش بیرون بریزه… هربار که گریه می‌کنین احساس می‌کنین سنگی که توی گلوتون گیر کرده یه کم کوچک‌تر شده. پس در روزهای اول سوگواری این عکس‌العمل‌ها به دادمون می‌رسن و کمک می‌کنن چاکراه‌های گرفته شده یه کم نفس بکشن و باز بشن…

اما وقتی شلوغی‌های ابتدایی تموم می‌شن، مراسم و هیاهوها به انتها می‌رسن و آدم‌های دورمون پراکنده می‌شن… با دیدن نشونه‌ها و یادآوری خاطره‌هایی که تو متن زندگی روزمره‌مون جاری بودن، هر لحظه و هر روز یه غم عمیق توی وجودمون ریشه می‌کنه.

یادتون باشه… این غم رو سرکوب نکنین… انکارش نکنین… قایمش نکنین… در عوض بغلش کنین… با همه وجودتون احساسش کنین و زندگیش کنین تا بتدریج از عمقش کم بشه و نور و امید دوباره جاشو بگیره…
همیشه سخت‎‌ترین اتفاق‌های زندگی می‌تونن تبدیل بشن به بهترین اتفاق‌های زندگی… می‌تونن کمک کنن سیاهی‌ها و ناخالصی‌های ریز و درشتی که در لایه‌های مختلف وجودمون سال‌هاست خونه کردن پاک بشن، با نور، تمیزی و پاکی جایگزین بشن. فقط پذیرش، زمان و صبوری لازمه که باور کنیم بزرگترین فاجعه، بزرگترین نعمت بوده در زندگی‌مون.

خودمراقبتی کار مهمیه که در این روزها باید به جا بیارین

اما خود مراقبتی چیست و چطوری از جسم و جان‌مون توی این روزها مراقبت کنیم که آسیب کمتری ببینن؟

وقتی ما در سوگواری روزهای متمادی پشت سر هم گریه می‌کنیم، با ریختن اشک‌های بسیار، عنصر آب در بالاتنه‌مون کاهش پیدا می‌کنه… حتما شنیدین کسانی که سوگوارن بعد از چند روز می‌گن دیگه اشکم خشک شده… دلم می‌خواد باز هم گریه کنم… هق هق می‌کنم اما دیگه اشکی برام نمونده که جاری بشه…

این خشکی شدید در ناحیه سر و سینه می‌تونه علائمی مثل سردرد، بی‌خوابی، اضطراب، بی‌قراری، تپش قلب، احساس  خالی بودن و پوچی در فرد سوگوار ایجاد کنه.

در اولین قدم از روند خود مراقبتی باید به بدنمون کمک کنیم که از این خشکی شدید نجات پیدا کنه

اما چجوری؟

***خودتون رو در معرض گرما و رطوبت قرار بدین… مثلا روزی یکی دوبار دوش آب گرم طولانی بگیرین… یا برین توی وان آب گرم یه ربع دراز بکشین… یا یه حوله بندازین سرتون و 15 دقیقه بخور آب گرم بدین و نفس‌های خیلی عمیق بکشین… حالا اگه توی آب چند قطره روغن استخدوس و روغن رزماری هم بریزین که چه بهتر.

***بدنتون رو روغن‌مالی کنین… با ترکیب مساوی روغن بادام شیرین و روغن نارگیل… بخصوص روی قلب، کتف‌ها و گردنتون. خیلی خوبه که یه ربع قبل از حمام بدنتون رو با روغن ماساژ آبیانگا بدین (برای اطلاعات بیشتر در گوگل یا یوتیوب عبارت  Abhyanga Self Message رو جستجو کنین) و بعد برین حموم.

***در طول روز چندین بار توی بینی‌تون رو با روغن بادام  شیرین چرب کنین.

***سعی کنین تا جایی که می‌تونین خوابتون رو منظم کنین… بی‌خوابی و بی‌نظمی در خواب عدم تعادل‌های روحی، غم، اضطراب و بیقراری رو بشدت تشدید می‌کنه. شب‌ها قبل از خواب حتما 15 دقیقه بخور آب گرم بدین، کف پاتون رو با روغن ماساژ بدین و توی بینی‌تون رو با روغن چرب کنین.

***حتما یک یا دو وعده در روز غذاهای سوپی بخورین. یه کاسه سوپ گرم رطوبت بدنتون رو احیا می‌کنه… اگر گیاه‌خوارین توی سوپ‌تون یکی دو قاشق غذاخوری ماست بریزین و تبدیلش کنین به آش دوغ. اگر گیاه‌خوار نیستین حتما سوپ‌تون رو با آب قلم یا استخوان مرغ بپزین.

***روزی 3-2 بار یک لیوان دوغ هاضمه بخورین (دستور تهیه‌ی این دوغ رو در اینجا می‌تونین پیدا کنین).

***تا جایی که می‌تونین مصرف الکل، سیگار، کافئین و نوشیدنی‌ها و مواد غذایی کافئین‌دار (مثل قهوه، نسکافه، چای سیاه، چای سبز، شکلات و …) رو به صفر برسونین. این مواد اثر خشک کنندگی قابل ملاحظه‌ای دارن. چون محرک اعصاب هستن در لحظه کمی حالتون رو خوب می‎کنن، اما بعد از چند ساعت شما رو در عدم تعادل عمیق‌تری فرو می‌برن. بجای نوشیدنی‌های کافئین‌دار از دمنوش‌های آرامبخش گیاهی استفاده کنین (دستور تهیه چند دمنوش رو می‌تونین در بخش آشپزی ایرانی آیورودایی پیدا کنین.)

خود مراقبتی فقط برای جسم نیست، مراقبه و خلوت کردن را فراموش نکنین…

علاوه بر خود مراقبتی در مورد جسم باید به روح و جانتون هم توجه کنین…

***نفس بکشین…
با نفس کشیدن درست، وجودتون رو پر می‌کنین از پرانا… پرانا یعنی نیروی زندگی… معادل ملموس پرانا نفسه…

نفس کشیدن عملیه که این نیروی حیاتی رو درون ما تبدیل به هوشیاری می‌کنه. پس تا جایی که می‌تونین نفس‌های عمیق بکشین و وجودتون رو پر کنین از اکسیژن. همچنین هر روز حداقل 12 بار تمرین تنفسی نادی شودانا (Nadi Shodhana) رو انجام بدین (خیلی خوبه که این تمرین رو از مربیان یوگا یاد بگیرین یا در موردش توی یوتیوب ویدئوهای آموزشی ببینین).

***مراقبه کنین…

به هر روشی که بهتون آرامش می‌ده… این مراقبه می‌تونه مدیتیشن کردن باشه، نماز خوندن باشه، کلیسا رفتن باشه، یا قدم زدن در طبیعت باشه… همچنین اگر امکان داره زیر نظر افراد حاذق برای باز کردن چاکراهای چهارم (قلب Anahata) و پنجم (گلو یا Ishuddha V) مدیتیشن کنین.

***دورتون رو خلوت کنین…

از اطرافیونتون بخواهین به جان شما فضا و فرصت شفا پیدا کردن بدن. پر بودن دور شما با افرادی که دارن مدام بهتون تسلیت می‌گن، گریه می‌کنن  و غم از دست دادن عزیزتون رو براتون لحظه به لحظه یادآوری می‌کنن هیچ کمکی بهتون نمی‌کنه. به نیروی شفابخش درونی خودتون ایمان داشته باشین و تمام انرژی باقیمونده‌ی درونتون رو صرف احیای نور و روشنی درون خودتون کنین.

و در آخرین قدم از خود مراقبتی، درِ قلبتون رو به روی امید باز کنین…

***در نهایت وقتی غم میاد سراغتون… بچشینش… مزه مزه‌اش کنین… زندگیش کنین…
اما در عین حال نور و امید رو دست کم نگیرین… در قلبتون رو به روی امید و روشنی باز بگذارین تا بتدریج دوباره نور قلبتون رو پر بکنه و زندگی به روی ماهتون لبخند بزنه.

متنی که در ادامه اومده توسط همسر مهربانم، اشکان رضوانی نراقی، پس از سقوط هواپیمای اوکراینی در تهران، 18 دی‌ماه 1398 و در صفحه اینستاگرامش نگاشته شده.
اگر متن او و متنی که من براتون در این پست نوشتم نور امید رو در دلتون زنده کرده… همت کنین… برای بهتر شدن حال و احوال دنیای خودتون و آدم‌های اطرافتون تلاش کنین…

«درد است. غم است. خشم است. فشار است… اما امید هم هست. امید به خودمان، امید به تلاش خودمان، امید به ایستادن، امید به ساختن… غمگینم اما نمی‌گذارم موج غم خفه‌ام کند، خسته‌ام اما وا نمی‌نهم، توانم کم است اما من می‌سازم، من تلاش می‌کنم برای بهتر شدن و بهتر کردن حال آدم‌های اطرافم. حتی اگر یک نفر باشه. من تا آخرین توانم می‌ایستم و تلاش می‌کنم حتی اگر دریای غم همه جا را گرفته باشد.»

لطفاً در زمان بازنشر مطلب که با امید به سلامتی همگان و با مهر تألیف شده است به نام نویسنده آن «ستاره کیومرثی» اشاره‌کنید.